تکــــــ وبـــــــ

ســـــــهرابــــــ  دانـــــشجو

    چــــنین گفت رســتم  به سهـــراب یَل               که مــــن آبـــرو دارم انــــــدر محـــل

    مـــکن تیز و نازک ، دو ابـــــروی خـــــود               دگر سیخ سیـخی مکن؛ مـوی  خود

  شدی در شب امتــــــحان  گرمِ چَت                        بروگــمشو ای خــاک بر آن سَـرتـــــ

    اس ام اس فرستادنت بس نبــــــــود                      که ایمـیل و چت هم به ما رو نمـود

      رهــــا کن تو این دختِ افراسیــــــاب                      که مامش ترا می نمــــاید کبــــــــاب

      اگر سر به سر تن به کشتن دهیـــــم                   دریغـــا پسر، دستِ دشــمن دهیـــم

   چوشـــــوهر دراین مملکت کیمــیاست                       زتورانیان زن گرفتـــــن خطـــاست

   خـــــودت را مـــــکن ضــــایع از بــهــراو                     به دَرست بـــپرداز و دانش بجـــــو

 درایــــن هشت ترم،ای یلِ با کـلاس                  فقـط هشت واحد نمـودی تـــــو پاس

  تـوکـــزدرس ودانش، گریزان بـــــودی                  چـــــــــرا رشــته ات را پزشـکی زدی

    مـــــن ازگـــــــــور بابام، پــــــول آورم                کـــــــه هــرترم، شهـریه ات را دهــــم    

 مـــــن از پهلــــــوانانِ پیــشم  پـــسر                 نــــــدارم بجــز گرز و تیـــغ و ســــــپر 

 مــــسافر برم،بنـده با رخش خویش                   تو پـــــول مرا می دهی پــــای دیـــش

  مقصّر در این راه ، تــــهیمیــنه بود                    کـــــه دور از من اینگونه لـوست نــــمود

            چـُـــنیـن گفت سهـراب، ایـــول پـدر                بُوَد گفـــته هایت چُـــو شهـد وشــــکر            

            ولـی درس و مشق مرا بـــی خیـال                مَــــــــزن بر دل و جان من ضِــد حـــــال